‘Ik ben geboren in Colombia. Direct na mijn geboorte stond mijn moeder me af ter adoptie. Mijn Nederlandse adoptieouders namen me mee naar een Brabants dorpje, waar ik opgroeide. Op mijn veertiende maakten we als gezin een reis naar Colombia. Dat maakte veel in me los. Een paar jaar erna besloot ik de studie toegepaste psychologie te gaan volgen. Ik kreeg een kamer in een studentenflat en een baan in een coffeeshop.
Tijdens het eerste studiejaar ontmoette ik de vader van mijn kindje. Het klikte in eerste instantie goed. We konden overal over praten, ook over mijn adoptie. Helaas eindigde onze relatie. Een paar weken na de breuk bleek ik zwanger van hem. Ik schrok me wild, want ik probeerde juist op een natuurlijke manier mijn vruchtbaarheid in de gaten te houden.
Na die eerste schrik stroomden er allerlei emoties en gedachten door me heen. Ik zei tegen mezelf: „Esmee, dit is altijd al je grote wens geweest. Het enige is: hij komt tien jaar eerder dan gedacht uit. Nu, nu sta je op een keerpunt in je leven, nu wordt het echt interessant.”
Vanwege de moeilijkheden waar ik voor stond – geen goede baan, geen geschikt huis, geen partner – maakte ik een afspraak met een arts om over abortus te praten. Ik zag op dat moment geen andere optie, hoewel ik altijd een enorme weerzin tegen abortus heb gehad. Ik wist dat het geen kwestie is van ‘een zakje weghalen’. Bovendien was ik mijn moeder dankbaar dat ze mij had gebaard ondanks háár moeilijkheden.
De optie van abortus bleef aan me knagen tot ik in een app het hartje van mijn kindje hoorde kloppen. Op dat moment wist ik: dit ga ik niet weghalen. Dat gaf enorme rust. Dat het zwaar zou worden, was een gegeven, maar ik hield mezelf voor dat ik zes maanden had om dingen voor elkaar te krijgen. Enkele maanden later had ik zelf, na veel gedoe, een baan bij een klantenservice en een huis geregeld.
Toen werd mijn zoontje geboren. Ik heb hem heel lang, heel dicht bij me gehouden. Dat was echt het mooiste moment van mijn leven. Maar het was niet het happy end: daarna stortte ik in een diepe postpartum depressie. Met mijn medewerking wil ik dus niet alleen laten zien dat abortus in een moeilijke situatie niet de enige optie is, maar ook aandacht vragen voor alleenstaande moeders ná de bevalling. Ook ná de geboorte is aandacht en steun heel belangrijk. Voor de moeder, maar daarmee ook voor de baby, omdat die anders last van hechtingsproblemen kan krijgen.’